నా అంతరంగం.. నా బంగారు తల్లి.......

            

      అవునండి!  నా  బంగారు  తల్లి   నా అంతరంగం.  

              చక్కగా M.Sc Computers  చదువుకుంది.  అర్ధరాత్రి  అపరాత్రి  అని  చూడకుండా  “వీణ చెప్తావా  చెప్పవా”  అని  పోట్లాడి  మరీ  వీణ  చెప్పించుకునేది. పెళ్లి  అయ్యాక  కాలేజీకి  వాళ్ళ  ఆయన్ని  తీసుకుని  వెడితే  ప్రిన్సిపాల్ గారు  “ఈ  బీరువాలో  సగం  ప్రైజులు  మీ  ఆవిడ  తెచ్చి  పెట్టింది,   తద్వారా మా  కాలేజీకి  ఎన్ని  సెలవలు ఇప్పించిందో”  అ

              మాకు  ఎంతో న్నారుట.  

ఘనత  చదువుకునేటప్పుడూ  తెచ్చింది,  పెళ్లి  అయ్యాక  న్యూజెర్సీ  వెళితే  తన వీణ  స్టూడెంట్  వాళ్ళ  అమ్మగారు  “ఇంత  మంచి  కూతుర్ని  కన్నందుకు  గర్వపడండి” అని  చెప్పేరు. ఇంత  కంటే  గొప్ప ఆనందం  ఏముంటుంది.  కన్నవారి  వంశ  ఘనత  అమెరికాలో  కూడా  “తను  వాయిస్తూ, తన  కూతుళ్ళు  ఇద్దరి  చేతా వాయిమ్పిస్తూ,  ఇంతే  కాక  బోలెడంతమంది    స్టూడెంట్స్కు  వీణ  నేర్పి వాళ్ళ  చేత  ప్రదర్శనలిప్పిస్తూ, తను సాఫ్ట్ వేర్  ఇంజనీర్గా  జాబ్  చేస్తూ  నిర్వహిస్తోంది”.  ఒక్క  మాటలో  చెప్పాలంటే  రూపంతో  సహా  నా  ప్రతిబింబం.

             మా  పెంపకం  మీద  మాకు  ఎనలేని త్రుప్తిని  కలగ  జేస్తోంది.  (సోత్కర్షగా  భావించకండి,  నా  అంతరంగాన్ని  ఆవిష్కరిస్తున్నాను)  మంచి   సంస్కారి,  సమర్ధుడు  అయిన  భర్త,   ఇద్దరు చక్కటి  పిల్లలతో సహా  అమెరికాలో  నివశిస్తోంది.

              ఇక  తన  చిన్నతనమంతా  నేను  సంగీతం,  సంసారంలో  మునిగి  తేలుతున్నాను. డిప్లొమా,  రేడియో  ఆడిషన్కు  తయారయ్యి  విజయాలు పొందడం. ఇది  రెండు  చిన్న  మాటల్లగా  ఉన్నాయి  కానీ  వాటికి  చెయ్యాల్సిన  కృషి  అనంతం.  ఈ  రోజుకీ  చేస్తూనే  ఉన్నాను,  ఊపిరి  ఉన్నంత  వరకూ  చెయ్యాలి.

                   వీణ  నేర్చుకోడం-వాయిన్చుకోడం-వాయించడం,   మా  వారు   వాయిన్చుకుంటూ  ఉండగా వినడం,  తాళం  వెయ్యడం- వెనకాలే  వాయించడం (అన్నట్లు  నోటికి  తాళం  వేసుకోడం),   మా పిల్లలకి  నేర్పించడం-  వాయింపించడం-ప్రదర్శనలిప్పించడం,  ఇక  లెఖ్ఖ లేనంత  మంది  శిష్యులను  తయారు  చెయ్యడం,  ఇంటి  వ్యవహారాలూ  బంధువుల  రాక  పోకలూ  అన్నీ  సవ్యంగా  నిర్వర్తిస్తూ,  కుటుంబ  గౌరవాన్ని ఇనుమడింపచెయ్యడం  పిల్లల  పెళ్ళిళ్ళు, మనవలూ ఇలా  సాగి  పోతోంది  కాలం.......... ఏముందీ  విశేషం  ఇలా  అందరూ  చేస్తారు,   గొప్పలు  కొట్టుకుంటోంది  అనుక్కోకండి, నా అంతరంగ  ఆవిష్కరణ  కాబట్టి  నా  విషయం  నేను  చెప్పుకుంటున్నాను, ఇందులో  గొప్పలకు  తావు  లేదు,  నిష్కర్ష  అయిన  నిజాలివి,  మీరు  కూడా  రాయండి  మేము ఎంతో  ఆనందంగా  చదువుకుంటాము.

           సంగీతం  నా  వృత్తి.....రచన   నా  ప్రవృత్తి.  ఇన్ని  రోజులూ  సంగీతం  అంటూ  ఎంత  సంగీతాన్ని ప్రొవి  చేసుకున్నాను  అని   మీకు  వచ్చే  సందేహాన్ని  నివృత్తి  చెయ్యడం  కోసం,  నేను  వాయించిన  ఒక  రికార్డింగ్  పెడుతున్నాను....వినండి........           

       దేముడా  దేముడా  దేముడా!  ప్లీజ్  ప్లీజ్ ప్లీజ్!   ఇది  చదివిన  అందరూ  నా వీణ  కూడా విని  ఒక లైకో,  కామెంట్  ఇక్కడ  రాసే  ఓపికని,  సహనాన్ని  ప్రసాదించు  దేవుడా...ప్లీజ్.............

         

         https://youtu.be/F4A0pu9hTk4

ఈ లింక్  మీద  క్లిక్  చెయ్యండి............

బావా బావా! మనింట్లో దొంగలు పడ్డారు............. ‘అతి సాహస వీరుడు ......అల్లి బిల్లి చందమామా ‘ కాపురం మూడు పువ్వులూ ఆరు కాయలుగా సినిమాలూ, షికార్లు,, పెయింట్ మజ్జిగ పులుసులూ, గచ్చకాయ కంద బూర్లూ........(అనుభవం ఎక్కువైనా కొద్దీ మరి కొత్త వంటలు ట్రై చేయద్దూ. లేకపోతే ఎంత అవమానం) ఇత్యాదులతో నడుస్తోంది కాలం. ఇంతలో సంక్రాంతి పండక్కి ఆడ పిల్లలూ, అల్లుళ్ళూ , వస్తున్నారని, మమ్మల్ని కూడా రమ్మని మా అత్తగారి నుండి పిలుపు. విజయవాడ వెళ్ళే ట్రైన్ రాత్రి పూట.. రాత్రి అయ్యింది....అన్నం తిని...ఒక గంట తలుపు లోంచి బయటకి వచ్చి బయటనుండి గొళ్ళెం వేసి తాళంవేసేము.. అన్నట్లు తాళం మటుకూ నేనే వేసేనండోయ్ ముందుగా బయలుదేరే ప్రయత్నం మొదలెట్టేము. రోడ్ మీదకి ఉండే మెయిన్ డోర్ లోపల నుండి గొళ్ళెం పెట్టి వెనక .! మా ఆయన ఎక్కడ సరిగ్గా వేయరో అని. మా పోర్షన్ మూలకుంది కాబట్టి వెనక్కి వచ్చి చివరి దాక వస్తేనే మా ఇంటి వెనక తలుపు కనపడేది ఎవరికైనా....... సరే బెజవాడ వెళ్లి, పండగ హడావిడి....తలంట్లు, కొత్త బట్టలు, పులిహార బొబ్బట్లు, సాయంత్రం “భార్య బిడ్డలు” అనుక్కుంట A.N.R, Jayalalitha, Krishna KUmari సినిమా దుర్గ కళామందిర్లో (ఎలాగోలా టికెట్ సంపాయించుకుని), ఫ్యామిలీ మొత్తం చూసొచ్చాం. హమ్మయ్య పండగ ఎంత బాగా జరిగిందో అని అందరం మురిసి పోయాం. మర్నాడు కనుము. కనుమునాడు మినుము అంటూ మా పెద్దత్తయ్య చేసినవన్నీ తిని, అన్నట్లు ఇక్కడ కూడా సహాయకురాలిగా నా విద్యుక్త్ ధర్మం నిర్వహించి. అత్తవారి మన్ననలు పొంది, అంతులేని త్రుప్తితో తిరిగి హైదరాబాద్ వచ్చాం. సికింద్రాబాద్ స్టేషన్ నుండి ఆటో ఎక్కాం...........ఇంటికి వచ్చాం. మా ఆయన ఆటో డబ్బులిస్తున్నారు, నేను ఈ లోగా లొడా బిడా వెనక తలుపు దగ్గరకి వచ్చి అవాక్కయ్యాను, పరుగెత్తుకుంటూ బయటకి వెళ్లి ఆయస పడుతూ “బావా బావా! మనింట్లో దొంగల పడ్డారు” అని అరిచేను. ఆటో వాడితో సహా ఇంటి ముందు ముగ్గు వేస్తున్న మగువలు కొందరూ,, అరుగు మీద కూర్చుని ప్రకృతి సౌందర్య ఆరాధన చేస్తున్న మగవారు కొంత మంది వచ్చేరు పరుగెత్తుకుంటూ....... భయ పడిపోయాను? మా ఇంట్లో ఉన్న “చిన్న అన్నం గిన్నె, రైస్ కుక్కర్, మిల్క్ కుక్కర్, ఇత్తడి పప్పు గిన్నె, మా ఒత్తుల స్టవ్ , మా రెండు స్టీల్ గిన్నెలు, మా మూకుడు, మా మంచం పరుపులూ” ఎత్తుకు పోతే? మాకు ఎలా? అప్పుడు అవే ఎక్కువ కదా మరి............ అందుకే అరిచా గట్టిగా “బావా బావా మనింట్లో దొంగలు పడ్డారని” సరే ఇక అసలు విషయం ఏమిటో మీరే గ్రహించండి... మీ కోసం ఈ ఫోటోలు..............

..

                  

‘అతి  సాహస  వీరుడు ......అల్లి బిల్లి   చందమామా ‘   కాపురం  మూడు  పువ్వులూ  ఆరు  కాయలుగా  సినిమాలూ,  షికార్లు,,   పెయింట్  మజ్జిగ  పులుసులూ,  గచ్చకాయ  కంద  బూర్లూ........(అనుభవం  ఎక్కువైనా  కొద్దీ  మరి  కొత్త  వంటలు  ట్రై  చేయద్దూ.  లేకపోతే  ఎంత  అవమానం)  ఇత్యాదులతో  నడుస్తోంది  కాలం.

            ఇంతలో  సంక్రాంతి  పండక్కి  ఆడ  పిల్లలూ,  అల్లుళ్ళూ ,  వస్తున్నారని,  మమ్మల్ని కూడా  రమ్మని  మా  అత్తగారి  నుండి  పిలుపు.  విజయవాడ  వెళ్ళే ట్రైన్  రాత్రి  పూట..  రాత్రి  అయ్యింది....అన్నం తిని...ఒక  గంట ముందుగా  బయలుదేరే  ప్రయత్నం మొదలెట్టేము.  మెయిన్  డోర్ తలుపు  లోపల్నించి  లాక్  చేసి బ్యాక్  డోర్  తలుపు  లోంచి  బయటకి  వచ్చి  బయటనుండి  గొళ్ళెం వేసి  తాళంవేసేము.. అన్నట్లు  తాళం  మటుకూ  నేనే  వేసేనండోయ్! మా  ఆయన  ఎక్కడ  సరిగ్గా  వేయరో  అని.  మా పోర్షన్  మూలకుంది  కాబట్టి  వెనక్కి  వచ్చి  చివరి  దాక  వస్తేనే  మా ఇంటి  వెనక  తలుపు  కనపడేది ఎవరికైనా.......

             సరే  బెజవాడ  వెళ్లి,  పండగ హడావిడి....తలంట్లు, కొత్త బట్టలు, పులిహార  బొబ్బట్లు,  సాయంత్రం  “భార్య బిడ్డలు”  అనుక్కుంట  A.N.R,  Jayalalitha, Krishna KUmari  సినిమా  దుర్గ  కళామందిర్లో  (ఎలాగోలా  టికెట్ సంపాయించుకుని),   ఫ్యామిలీ  మొత్తం  చూసొచ్చాం.  హమ్మయ్య  పండగ  ఎంత  బాగా  జరిగిందో అని అందరం  మురిసి  పోయాం. మర్నాడు  కనుము.  కనుమునాడు  మినుము అంటూ మా పెద్దత్తయ్య  చేసినవన్నీ  తిని,  అన్నట్లు  ఇక్కడ  కూడా సహాయకురాలిగా  నా  విద్యుక్త్ ధర్మం  నిర్వహించి.  అత్తవారి  మన్ననలు  పొంది,  అంతులేని  త్రుప్తితో  తిరిగి  హైదరాబాద్  వచ్చాం.

               సికింద్రాబాద్  స్టేషన్  నుండి ఆటో  ఎక్కాం...........ఇంటికి  వచ్చాం.  మా  ఆయన  ఆటో  డబ్బులిస్తున్నారు,  నేను  ఈ లోగా లొడా బిడా  వెనక  తలుపు  దగ్గరకి  వచ్చి  అవాక్కయ్యాను,  పరుగెత్తుకుంటూ  బయటకి  వెళ్లి  ఆయస  పడుతూ  “బావా  బావా!  మనింట్లో  దొంగల పడ్డారు” అని  అరిచేను.  ఆటో  వాడితో  సహా  ఇంటి  ముందు  ముగ్గు  వేస్తున్న  మగువలు కొందరూ,,   అరుగు  మీద  కూర్చుని  ప్రకృతి  సౌందర్య  ఆరాధన చేస్తున్న   మగవారు  కొంత  మంది  వచ్చేరు  పరుగెత్తుకుంటూ.......  భయ పడిపోయాను?  మా ఇంట్లో ఉన్న  “చిన్న  అన్నం గిన్నె, రైస్ కుక్కర్,  మిల్క్  కుక్కర్, ఇత్తడి  పప్పు  గిన్నె,  మా  ఒత్తుల  స్టవ్ ,  మా రెండు  స్టీల్  గిన్నెలు, మా మూకుడు, మా మంచం పరుపులూ”  ఎత్తుకు పోతే?  మాకు  ఎలా?   అప్పుడు  అవే  ఎక్కువ  కదా మరి............

   అందుకే  అరిచా గట్టిగా  “బావా  బావా  మనింట్లో  దొంగలు  పడ్డారని” 

సరే ఇక అసలు  విషయం  ఏమిటో  మీరే    గ్రహించండి... మీ కోసం   ఈ   ఫోటోలు..............

బావా బావా! మనింట్లో దొంగలు పడ్డారు.........

బావా  బావా!  మనిం

ట్లో  దొంగలు   పడ్డారు.............

       

                ‘అవక  తవక  ఆంజనేయులు......అల్లి బిల్లి   చందమామా ‘   కాపురం  మూడు  పువ్వులూ  ఆరు  కాయలుగా  సినిమాలూ,  షికార్లు,,   పెయింట్  మజ్జిగ  పులుసులూ,  గచ్చకాయ  కంద  బూర్లూ........(అనుభవం  ఎక్కువైనా  కొద్దీ  మరి  కొత్త  వంటలు  ట్రై  చేయద్దూ.  లేకపోతే  ఎంత  అవమానం)  ఇత్యాదులతో  నడుస్తోంది  కాలం.

            ఇంతలో  సంక్రాంతి  పండక్కి  పిల్లలందరూ  వస్తున్నారని,  మమ్మల్ని కూడా  రమ్మని  మా  అత్తగారి  నుండి  పిలుపు.  విజయవాడ  ట్రైన్  రాత్రి  పూట..  రాత్రి  అయ్యింది....అన్నం తిని...ఒక  గంట  ముందు  రోడ్  మీదకి  ఉండే మెయిన్  డోర్  లోపల నుండి గొళ్ళెం  పెట్టి  వెనక  తలుపు  లోంచి  బయటకి  వచ్చి  బయటనుండి  గొళ్ళెం వేసి  తాళం వెసం. అన్నట్లు  తాళం  మటుకూ  నేనే  వేసేనండోయ్.!  మా  ఆయన  ఎక్కడ  సరిగ్గా  వేయరో  అని.  మా పోర్షన్  మూలకుంది  కాబట్టి  వెనక్కి  వచ్చి  చివరి  దాక  వస్తేనే  మా ఇంటి  వెనక  తలుపు  కనపడేది ఎవరికైనా.......

             సరే  బెజవాడ  వెళ్లి  పండగ హడావిడి....తలంట్లు, కొత్త బట్టలు, పులిహార  బొబ్బట్లు,  సాయంత్రం  “భార్య బిడ్డలు”  అనుక్కుంట  A.N.R,  Jayalalitha, Krishna KUmari  సినిమా  దుర్గ  కళామందిర్లో  ఎలాగోలా  టికెట్ సంపాయించుకుని,   ఫ్యామిలీ  మొత్తం  చూసొచ్చాం.  హమ్మయ్య  పండగ  ఎంత  బాగా  జరిగిందో అని అందరం  మురిసి  పోయాం. మర్నాడు  కనుము.  కనుమునాడు  మినుము అంటూ మా పెద్దత్తయ్య  చేసినవన్నీ  తిని,  అన్నట్లు  ఇక్కడ  కూడా సహాయకురాలిగా  నా  విద్యుక్త్ ధర్మ  నిర్వహించి.  అత్తవారి  మన్ననలు  పొంది,  అంతులేని  త్రుప్తితో  తిరిగి  హైదరాబాద్  వచ్చాం.

               సికింద్రాబాద్  స్టేషన్  నుండి ఆటో  ఎక్కాం...........ఇంటికి  వచ్చాం.  మా  ఆయన  ఆటో  డబ్బులిస్తున్నారు  నేను  ఈ లోగా లొడా బిడా  వెనక  తలుపు  దగ్గరకి  వచ్చి  అవాక్కయ్యాను,  పరుగెత్తుకుంటూ  బయటకి  వెళ్లి  ఆయస  పడుతూ  “బావా  బావా!  మనింట్లో  దొంగల పడ్డారు” అని  అరిచేను.  ఆటో  వాడితో  సహా  ఇంటి  ముందు  ముగ్గు  వేస్తున్న  మగువలు కొందరూ,,   అరుగు  మీద  కూర్చుని  ప్రకృతి  సౌందర్య  ఆరాధన చేస్తున్న   మగవారు  కొంత  మంది  వచ్చేరు  పరుగెత్తుకుంటూ.......  భయ పడిపోయానుదా?  మా ఇంట్లో ఉన్న  “చిన్న  అన్నం గిన్నె, రైస్ కుక్కర్,  మిల్క్  కుక్కర్, ఇత్తడి  పప్పు  గిన్నె,  మా  ఒత్తుల  స్టవ్ ,  మా రెండు  స్టీల్  గిన్నెలు, మా మూకుడు, మా మంచం పరుపులూ”  ఎత్తుకు పోతే?  మాకు  అప్పుడు  అవే  ఎక్కువ  కదా మరి............

   అందుకే  అరిచా గట్టిగా  “బావా  బావా  మనింట్లో  దొంగలు  పడ్డారని” 

సరే ఇక అసలు  విషయం  ఏమిటో  మీరే    గ్రహించండి... మీ కోసం   ఈ   ఫోటోలు..............

       

గారెలు

గారెలు........

 రోజులు గడుస్తున్నాయి.....పెద్ద  గృహిణిని   అయిపోయానని  నాకు  నేను  భావించి,  నన్ను  నేను  గొప్ప  ఇల్లాలుగా  మా  ఆయన  వద్ద  నిరూపించుకుందుకు,   ఎలాగూ  నానుడి  ఉంది  కదా  “తింటే  గారెలు  తినాలని  వింటే  భారతం  వినాలని” అనీ,  గారెల  పప్పు  నానపోసాను.    కొంచెం సేపయ్యాక  ప్రాసెస్  మొదలెట్టేను. రుబ్బుదామంటే  చెయ్యి  తిరగట్లేదు,  ఈజీగా  ఉంటుందని  నీళ్ళు  పోసుకుంటూ.... దాన్ని  దోశల  పిండిలా  పల్చగా  రుబ్బేసాను.  

      ఎలా  గారెలు  ఆకారం   తీసుకు  రాడం,,    ఇంట్లో  ఉన్న  (బహుసా)  బియ్యప్పిండి  బోలెడంత  వేసేను,  గారెల  పిండి  రెడీ.  సరే! ఇది  ఒక  ఎత్తు  అవుతే,  వేయించడం.........  వేడి  సెగలొస్తున్న   నూనె   లోకి  ఎత్తు నుంచి  మధ్యలోకి  గారెల  పిండి  వెయ్యడం.  (అన్నట్లు  ముందు దాన్ని  ప్లేట్  మీద గారెలాగా  చేసి, రంధ్రం  పెట్టేక,  ప్లేట్  మీంచి  చేతిలోకి  తియ్యడం  రాట్లేదు,  అతి కష్టం మీద చేతిలోకి  తీసుకుని  నూనేలో  వేస్తే  వేడి  వేడి  నూనె చిందులు  చేతి  మీద పడ్డాయి. ఆక్షణం లోనే  తీవ్ర  నిర్ణయం  చేసుకున్నా,  ఇంకెప్పుడూ  గారెలు  చెయ్యనని)

       సరే  ఘుమ  ఘుమలాడే  గారెలు  రెడీ.  మరి  ఎంతో  గొప్పగా  మా  ఆయనకి  పెట్టేను............... నోట్లో  పెట్టుకుని  దిక్కులు  చూస్తున్నారు,  ఇంతలో  తలుపు  మీద  దడ దడ దడా  బాడుతున్నరెవరో.  తలుపు  తీసి  చూద్దును కదా,  మా  తమ్ములున్గారులిద్దరూ............సంతోషం  ,   మా  ఆయన  వాళ్ళిద్దర్నీ  (12,13 వయస్సు వాళ్ళిద్దరూ) మీ అక్క  గారెలు  చేసింది  తినమనిచ్చారు.

        వాళ్లండీ అయ్యో  మన  అక్క  కదా, రాయి  లాంటి  గారెలు  చేసింది,  మనం  కాపాడాలి,  కష్ట పడిందీ  అని  ఒక్క పిసరు  కనికరం, లేకుండా.....ఛీ ఇవి  గారెలా.....అనుక్కుంటూ  గోడ  కేసి  కొట్టడం,  తిరిగ  పట్టుకోడం,  మళ్ళీ గోడకి  బంతిలా   కొట్టి  ఆడుకోడం. ( కానీ అది  బంతిలా లేదుగా,  రాయిలా ఉందిగా. వాళ్ళ  చేతికే  దెబ్బలు  తగిలాయి,  లేక  పోతే  నన్ను  సేవ్  చెయ్యరా, మంచి  పని  అయ్యింది  అని  సణుక్కున్నాను)

             ఇక  చివరిగా ఒక  కొస మెరుపు......మా పెద్ద తమ్ముడు  చేత మా అమ్మగారు  నల్లగుంట  నుండి  లోకల్ ట్రైన్ లో సీతఫల్మండీకి   మాకు పది  జంతికలు  పంపి,  ఆ విషయాన్నీ  చీటీ రాసి,  వాడి  చేత పంపేరు,  నేను  దాని  మీద  ముట్టి నది అని సంతకం పెట్టాలిట.  ఎందుకంటే  వాడు  దారిలో  వాటిని  ఆరగించేస్తాడేమోనని కల్గిన అనుమానానికి  పరిష్కారం  ఇది.  ఇంట్లో  తిన్నా  మళ్ళీ  జంతికలు  చేతిలో  ఉంటే తినకుండా  ఉండగలరా  ఎవరైనా?  

                               

           అప్పట్లో  ఆటో  సీతాఫల్మండి  నుండి  సికింద్రాబాద్  స్టేషన్కు 80  నయపైసలు,  ద్రాక్షపళ్ళు కిలో  80 పైసలు, యాబియ్యం  కిలో రెండు  రూపాయల  చిల్లర, నూనె  నలుగు  అయ్యిందని  బాధ  పడి  పోయాం.  కాబట్టి  “ఇది  వరకు”  అని  గత స్మృతులు  తలచుకుంటే  ఆశ్చర్యంగా  ఉందంటే  అర్ధం  మనం  చాలా........పెద్ద  వాళ్లమయినట్లు.  కానీ  ఒట్టేసి  చెబుతున్నా,  నాకు  ఇదంతా  నిన్నా   మొన్నా  జరిగినట్లుంది?

  ఇలా  సాగుతోంది  హైదరాబాద్  కాపురం.......ఇంతలో  మా బుజ్జి  గాడు   విజయాదిత్య  పుట్టేడు.... సశేషం.......

         

  

జీవన యానం..........

జీవన  యానం............

                      వంట.......రాదు.,  పని..రాదు.

       చిన్న పిల్ల  పాపం పదహారు  సంవత్సరాలే  కదా!  అనుక్కుందుకు  లేదు.  ఆ  వయస్సుకు  చక్కగా  పని చేసేవారుంటారు.  మనకి  పని,  వంట  ఇష్టం లేదు,  అస్సలు  రాదు.  ఎంగిళ్ళు ఎత్తమంటే  ఒళ్ళు  మంట.  ఇదీ  పెళ్ళికి  నా  పరిస్థితి.

               సరే!   పెళ్లి  అవ్వగానే  హైదరాబాద్  కాపురం..........కొత్త  ఇంట్లోకి తూర్పు  లోంచి  దేముడిని  పట్టుకుని  ఎంటర్  అవ్వమని  పెద్దల  సూచన.  మరి  మనకి  తూర్పు  పడమరలు  తెలిస్తేగా,  వెంట  పెద్దలుంటేగా?  హడావిడిగా  దేముడిని  పట్టుకుని  పడమర  ఫేసింగ్ ఉన్న  మెయిన్  డోర్ లోంచి  ఇంట్లోకి  ఎంటర్ అయ్యా....... 

          అయ్యా  బాబోయ్ ! నస నస నస.  ఎవరు?  ఇంకెవరు?  మా  శ్రీవారు...... పోనీ  తూచ్!  మళ్ళీ  ఇంట్లోంచి  బయటకు  వెళ్లి  పోయి  తూర్పు  లోంచి  వస్తానంటే  కుదరదుట. అంత  వరకు  బావగా  కబుర్లు  చెబుతూ,  ప్రేమిస్తూ,  సినిమాలు  చూపిస్తుండే  శ్యామసుందరం  బావ  ఏమిటి  మొగుడయ్యేసరికి  ఇలా  నస? 

           ఇంతలో  వంట  స్టార్ట్.........పాపం  తనకు  కూడా  వండడం  రాదు...అయినా  నాకు  సూచనలిచ్చే  పేరుతో  మెయిన్  వంట  పనులు  తను  చేస్తూ  నన్ను  బీరకాయ  కొత్తిమీర  కారం  చేస్తానని,  బీరకాయలు  తరగమన్నారు. అంటే  అసిస్టంట్  పనులన్నమాట.  నేను ముద్ద పప్పూ, ఆలుగడ్డ  వేపుడూ,  కంది పొడి,  మజ్జిగా  అన్నం  తప్ప  తినను. ముఖ్యంగా మజ్జిగ  నా జీవన  ఆధారం. ఈ పరిస్థితిలో  బీరకాయ  ఎవరైనా  వేపుడు  చేస్తారు  కానీ, కొత్తిమీర, ఖారం  చేస్తారా?  కొత్తిమీర  ఖారంట  కొత్తిమీర  ఖారం అని మనస్సులో  గునుపు.  (వంటలన్నీ   తెలిసి  చచ్చినట్లు,  తినడం  రాని  వాళ్లకి  వివరాలేం  తెలుస్తాయి)

             సరే  ఇక   తప్పదు  కదా  తరగడం  మొదలెట్టాను... దానికి  తొక్క   తీయడం  రాక  పెద్ద  పెద్ద పెచ్చులు  పీకి,  బీరకాయ  పెన్సిల్స్  రెడీ.  అవి  కొంచెం  పొడుగ్గా  బెత్తాల్లా  ఉండి  ఉంటే  రెండు  తగిలించాలని పించేది  బహుసా.  కాకపోతే  మరీ  కొత్త పెళ్ళాం, కొత్త  కాపురం  బెదిరి  పోతానని   ఊరుకుని  ఉంటారు. అన్నట్లు  బాగ్రౌండ్  మ్యూజిక్ లాగా  నస, నస, నస.

       ఇంతటితో  సరి పోయిందా? ఇప్పుడు  పచ్చిమిరపకాయలూ, కొత్తిమీర ఉప్పు  కలిపి  దంచాలి.  లక్కీగా  అక్కడ  ఒక  బుజ్జి  రోలు  నేలలో  తాపడం  చేసి  ఉంది , పక్కనే  ఒక చిన్న  రోకలి  కూడా ఉంది.  దానిని  కడిగి,  దానిలో ఈ పదార్ధాలు  వేసి  దంచడం  మొదలెట్టా. కడిగాక  నీళ్ళు అన్నీ  గుడ్డ పెట్టి  తుడవాలనే ఇంగితజ్ఞానం  లేక పోడం  వల్ల దానిలోంచి  పచ్చిమిరపకాయలు  ఎగిరి  కంట్లో  పడ్డాయి,  అయ్యో  కళ్ళు మంట  అని  ఏడ్చుకుంటూ.....దంచుతూ  పచ్చిమిరపకాయను కదుపుతున్న  ఆ కుడి  చెయ్యితో  కన్నీళ్లు  తుడుచుకునే  ప్రయత్నం  చేశా................అమ్మో   నాయనో.......బాబోయ్.....మంట.....మంట....మంట..  పరాకాష్ట లో  ఉంది  మంట.  ఆ టైములో  మరి  మన  బాగ్రౌండ్  మ్యూజిక్  మాటేమిటి?  ఉండొద్దూ?  ఖంగారు  పడకండి. నిక్షేపంగా  ఉంది.  నస, నస, నస. 

  

          మరి  చేసినది  తప్పేను,  రాంగ్  ఫేసింగ్  లోంచి ఎంటర్  అయ్యాను  కదా..  కానీ  ఏమయ్యింది  సుఖంగా,  శుభ్రంగా  ఉన్నాం.....కుడి  ఎడమైతే  పొరబాటు  లేదోయ్!  ఓడి పోలేదోయ్!

         ఆప్పుడర్ధమయ్యింది   పెళ్ళంటే  ఊసులు,  గుసగుసలూ,  కోపాలూ,  తాపాలూ,  నసలూ,  నసుగుళ్ళూ,   గునుపులూ,  అప్పుడప్పుడు  గునపాలూ.........  ఏది  ఏమైనా  భార్యా  భర్తల మధ్య  కోప  తాపాలు  అద్దం  మీద  అవగింజలా  అరక్షణంలో  జారి పోవాలి.  మేము  అవలంబించిన  ఈ  చిన్న   సూక్తి  ఇది..........

                              రేపు  మళ్ళీ   కలుద్దాం...............(సశేషం)

       

వివాహం........

          బాపట్ల నుండి విజయవాడకు మారేను. కారణాన్తరాలవల్ల ఇంటర్ చేరలేదు. విజయవాడ మా పెద్దమ్మ గారింట ఉండి టైపు రైటింగ్ ఇంగ్లీష్, తెలుగు నేర్చుకుంటూ, దక్షిణ భారతహిందీ ప్రచార సభలో రాష్ట్రభాష చదువుకుంటూ, సంగీత కళాశాలలో మా మామగారి వద్ద సంగీతాభ్యాసం. చాలా బిజిగా గడిచిపోయింది ఎని ఇది నెలలూ. అక్కడ అన్నింటా బెస్టే.

            విజయవాడలో ఎన్ని సినిమాలు చూసానో. గవర్నర్పేట్ సెంటర్లో ఐదు పైసలకి సోడా, ఐదు పైసలకి సన్నజాజిమాల, ఐదు పైసలకి సంపెంగ పువ్వు. ఆశ్చర్యం ఇంత కొంచెం డబ్బుకి అంత విలువైన పూలా?

                 హైదరాబాద్లో ఉండగా మూడునెలల పరీక్ష అయ్యాక, ఆరు నెలల పరీక్షా అయ్యాక, ఏడాది పరీక్ష అయ్యాక ఒక సినిమా చూస్తే, బాపట్ల వచ్చాక నెమ్మదిగా సీనియర్లం అయి " ఆత్మీయులు, సిపాయి చిన్నయ్య, హిందీ బ్రహ్మచారి, సినిమాల స్థాయి కొస్తే, ఇక బెజవాడలో నా సామిరంగా ఎన్ని సినిమాలో...."కధానాయకుడు, గండికోట రహస్యం, అర్ధరాత్రి" సిగ్గు చేటు ఈ మూడు సినిమాలు వరసగా మూడు షోస్. వీటికి ఒకే రిక్షాలో మా రాజేశ్వరి ఓదిన ( రాజేశ్వరీ పరిటి, చికాగొ) ఒళ్ళో నేను, పక్కన మా బావ. తలచుకుంటే సిగ్గేస్తోంది. రాజక్కా గుర్తుందా? దసరా బుల్లోడు, గోపి, కబ క్యో ఔర్ కహా?, పవిత్ర బంధం, కోడలు దిద్దిన కాపురం, ఇలా చాల సినిమాలు.

           నిర్లక్ష్యం చెయ్య లేదండోయ్. మ్యూజిక్ కాలేజీ లో థర్డ్ ఇయర్ ఫస్ట్. రాష్ట్రభాషా స్టేట్ మొత్తం లో 23 డిస్టింక్షన్ వస్తే దానిలో విజయవాడలో వచ్చిన మూడులో నేను ఒకటి. టైపు నేర్చుకున్నా కానీ, నో పరీక్ష!

                        ఇలా పది నెలలు గడిచిపోతుండగానే మే 15 వచ్చేసింది, అయితే గొప్పేమిటి అంటారా? చూడండి ఏమిటో మరి.! అల నాడు మా నాన్నగారు, మా మామగారుతో బాటూ, ఇప్పుడు మా చిన్నారి చిట్టి తల్లి కూడా ఆహ్వానిస్తోందిగా ........ బయలుదేరండి మరి.......

మూడ్..........

        నేను అనుకున్నాను  “ఎవరైనా సరే ఏదైనా రాద్దమనుక్కోగానే,   పరా పరా  రాసేయచ్చని”  కానే  కాదు,  నాకు  నా డెస్క్ టాప్, నా  గూగుల్  తెలుగు  లాంగ్వేజ్ బార్, నా  కుర్చీ, నా బుజ్జి  సింగిల్  మాన్  ఫాన్  అయితేనే  రాయడానికి మూడ్  వస్తుందని  అర్ధమయ్యింది.  రెండు  రోజులనుండి  తెలుగు  లాంగ్వేజ్  బార్  కనిపించక  రాయ  లేక పోయా.  కాబట్టి  నేను  కూడా  రచయిత్రిని  అయిపోయానోచ్....... (నన్ను  రచయిత్రి  కాదన్నవాణ్ణి   రాయెట్టి  కొడుతా)

         గణపతి  నాటకంలో   చెప్పినట్లు “కలిగిన  వాడు  గుర్రమెక్కితే  లేని  వాడు  గాడిద  ఎక్కినట్లు”  ఆత్రేయ  గారు  ఊటీ  వెళ్లి  రాస్తే  నేను,  మా డెస్క్ టాప్ దగ్గర  రాస్తా.  ఇదే నా ఊటీ , కొడైకెనాల్. అమ్మయ్య....ఇక  మూడ్  లోకి  వచ్చేసా........

          పెళ్లి  మర్నాడు  మా మ్యూజిక్  కాలేజీ  విజయవాడ  ప్రేమిమిసిస్లో  నూకల  వారి  కచేరీ, (అన్నట్లు  బాపట్లలో  కూడా ప్రకాశరావు  గారి  కచేరి)  తదనంతరం  భావన  కళా సమితి  వారి  సినీ విభావరి. (మా  వారి  స్నేహితులు)  అందులో  ఇప్పటి  మహా  మహులు  పాల్గొన్నారు.)...మాధవపెద్ది  రమేష్,,  మాధవపెద్ది  సురేష్,  చంద్రకాంత,  సర్రాజు  ప్రసన్న కుమార్ (వాలు  జెడా తోలు బెల్టు  మ్యూజిక్ డైరెక్టర్) ఇత్యాదులందరూ  అద్భుతంగా  ఆనందింప  చేసేరు  వచ్చిన  అశేష జనాన్ని.  

          ఇలా  మొదలయ్యింది  వైవాహిక  జీవనం...... మళ్ళీ  రేపు  కలుద్దాం..........

   

మా బాపట్ల........

      ఆ  తలపే  ఎంత  హాయి.   నేను  పుట్టింది,  పదవ  తరగతి  చదివింది,  పెళ్లి  మా  బాపట్ల  లోనే. 

      అంతే  కాదు (మా  వారి  ఊరు)   మా మేనత్త  గారు,  మా  అమ్మమ్మగారు  కూడా  బాపట్లలో  ఉండడం (అందువల్లే  కదా మా  అమ్మ  నాన్నగారికీ  పెళ్లి  జరిగింది) వల్ల  మా  ఇద్దరికీ  బాపట్ల  యందు  ఎన లేని   అభిమానం.  గుంటూరు  కాలేజీ  ప్రిన్సిపాల్గా  ఉన్నప్పుడు  టైం  దొరికితే  సినిమా  బదులు  బాపట్ల    మాయాబజార్  వరకూ  రిక్షాలో  ,  అక్కడ  దిగి పోయి,  అక్కడ  నుండి  మాయాబజార్  అంత  వాక్  చేసుకుంటూ  తిరిగి బస్సు  స్టాండ్కి  వచ్చి  బస్సు లో  గుంటూరు  వాపస్. అంత ఇష్టం.

      మద్రాస్  వెళ్తున్నప్పుడు  బాపట్ల  రాత్రి  పూట  వచ్చినా సరే  లేచి  ఉండి  చూద్దామంటే,  ఈ చివర్నించీ  ఆ చివరి  దాక  గూడ్స్  బండి!  తిట్టుకుంటూ  బాపట్ల  సోడా  తాగి  పడుక్కోడం..........

       ఇక  బాపట్ల  ఎంత  అందంగా  ఉంటుందో  మీకెవ్వరికీ  తెలీదు కదా (అన్నట్లు  నారాయణ స్వామి  గారికి  తెలుసు) మల్లె  పూలు,  మంచి  వంకాయలు, చల్లని  సాయంత్రం,  రాత్రి  దూరంగా  ఎక్కడినుంచో  చక్కగా  పాటలు, మంచి  నెయ్యి,  దూరంగా  తాటి  తోపులు. ఆ  తాటి తోపులవతల  స్టువర్టు  పురం.  పిచ్చి  దొంగలు  పాపం  వాళ్ళు  రాత్రి  పూట వచ్చి  ఇంట్లో  ఉన్న  చద్దేన్నం  బావి  గట్టు  మీద  కూర్చుని  తినేసి,  అందరి  చెప్పులూ  కుక్కల  మీద విసురుకుంటూ  వెళ్ళిపోయేవారు (అవి  అరవకుండా). మళ్ళీ  తాటి  తోపుల్లోకి.   ఇంతకీ  వాళ్ళు  ఎందుకొచ్చినట్లో ? చద్దేన్నం  తినడానికా?  లేక  పట్టికెళ్ళే విలువైన  వస్తువులు  దొరక్కా? చిన్న  వాళ్ళం మాకు  తెలీదు, ఆ  భగవంతుడికే  తెలియాలి.  మళ్ళీ  అంటున్నా....పాపం  పిచ్చి  దొంగలు.

      ఇక  బాపట్ల   ప్రశాంతంగా  ఎంతో  అందంగా  పూల  మొక్కలూ,  మేడ మీద  కెళ్తే   మబ్బులూ,  చల్ల  గాలులూ  ఆహా! ఎంత  బాగుండేదో.  అప్పుడు  సీలింగ్  ఫాన్స్  లేవు,  పెడస్టల ఫ్యాన్  ఒక్కటే  ఉంది  ఇంటి  మొత్తానికీ,  అయినా  చాలా  హాయిగా పడుక్కునే  వాళ్ళం.,  మరి  ఇప్పుడో  ఎసి  ఉంటె  కానీ  నడవదు  జీవితం .  ఎందుకో  ఈ  మార్పు.  మనుషుల  వాళ్ళమే  కానీ,  మన  మనస్సులూ ,పరిస్థితులే  మారాయి.  ఉన్నాయని  వాడుకుంటున్నామా?/ అవసరం  ఉందా?  తెలీదు!  సమాధానం  ఇంతే.

     మేము  పదవ  క్లాసు  బాపట్లలో   చేరడానికి  వెళ్తే,  మమ్మల్ని  మహారాణులు/అప్సరసలు  అనుకుని  చూసారు.  మేము హైదరాబాద్ (సిటీ)  నుండి వచ్చాం, పైగా కొంచెం  తెల్ల  తొక్కతో  ఉన్నాం  కదా  అందుకని. నిజం  నేను  గొప్పలు  కొట్టడం  లేదు.  మళ్ళీ  అంటున్నాను  పిచ్చి  వాళ్ళు!  ఎంత  హైదరాబాద్ వాళ్ళం  అవుతేనేమి?  మాకు  చిక్కడపల్లి   నుండి  నారాయణగూడా  వరకే  తెలుసు.. హిందీ  పిచ్చి  పిచ్చిగా  మాట్లాడ్డం రాదు,  ఇంగ్లీష్  మాట్లాడాలంటే  భయం!  ఇంక  వాళ్ళకీ  మాకూ తేడా ఏమిటి?  అదే  భ్రమ అంటే.  నేను  హైదరాబాద్లో తొమ్మిదో  తరగతి  వరకూ  ఇంగ్లీష్  మీడియం లో  చదివి,  పది  మటుకూ  బాపట్లలో   ఇంగ్లీష్  మీడియం  లేక  తెలుగు  మీడియంలో  చదివినా.................ఊరు అంతటికీ  ఫస్ట్.   బుర్ర  ఉందండీ.......రుబ్బడం  కూడా  బాగా  వచ్చు, ఇంకేమి కావాలి...

        అందుకనే  అంటున్నాను  తక్కువేమీ  లేదూ  నాకూ,   తెలివి  ఉంది  చాలూ,,, 

            ఎక్కడ  పెడితే  అక్కడ  బెస్టే............ఒప్పుకుంటారో  లేదో.....మరి...........

బాపట్ల  గూర్చి  చెబుతే  నేను  చాలా....చేట భారతం  రాసేస్తాను,  అందుకని  నన్ను  నేను  నియంత్రించుకుంటూ......రేపటి  వరకూ  శలవా  మరి? 

                                              (సశేషం)

మా బడి.........

     మాడపాటి   బాలికల  విద్యాలయం.... బాలికల  విద్య కోసమే ప్రత్యేకంగా  మహామహులచే  స్థాపింప  బడిన  విద్యాలయము.  తలచుకుంటేనే మనస్సంతా  తీపి  గుర్తులతో  నిండి  పోతుంది..

     బహుశా నేను  కాలేజీ  గుమ్మం  కూడా తొక్క నందువల్ల  అనుక్కుంటాను,  స్కూల్  ఫ్రండ్స్,ని,  టీచర్లనీ  ఇంకా  మరవలేక  పోతున్నా.  చిన్ననాటి  స్నేహితులను  చాలా  మందిని  ఈ మధ్య  రీయూనియన్  ద్వార  కలసుకోడం  చెప్పనలవి  కాని  సంతోషం  కలగ  జేసింది.

 

        మూడు,  నాలుగు,  ఐదు,  ఆరు ,  ఏడూ,  ఎనిమిది ,  తొమ్మిదీ  క్లాస్, అక్కడ  చదవడం,  1968/69  విద్యా  సంవత్సరం   తెలంగాణా  ఆజిటేషన్ వల్ల  చదువు  డిస్త్రబ్   అవ్వడం  తో  బాపట్ల  మా  అమ్మమ్మగారి  ఊళ్ళో పదవ తరగతి  చదువుకోడం జరిగేయి.

       మా స్కూల్  బెస్ట్  స్కూల్.  క్రమశిక్షణతో  మెలగడం, ఆటలూ,  పాటలూ,  లౌకిక  జ్ఞానం,  ఎన్నెన్నో  నేర్పేరు  మా  టీచర్స్.

             క్లాస్స్లో  ఎప్పుడూ  ఫస్ట్  రాడం,  టీచర్కి  కనిపిస్తూ  ఎప్పుడూ ఫస్ట్  బెంచ్లో కూర్చునే  ప్రయత్నం,  టీచర్కి గులాబీ పువ్వులివ్వడం,  ఆవిడ  వెంకటేశ్వర  స్వామి టెంపుల్ దగ్గర  అమ్మే కొబ్బరి  చిప్పలు  తెమ్మంటే  ఎంతో  అపురూపంగా   దొరికిన  అవకాశంగా భావించి,  వినమ్రతతో  తెచ్చివ్వడం,  ఎప్పుడైనా  క్లాసు లీడర్  అయితే  అల్లరి  చేసిన  వాళ్ళ  పేర్లు  రాయమంటే ( టీచర్  ఆబ్సెన్సులో ) “ప్రేసిడెన్ట్ అఫ్ ఇండియా”  అయిపోయిన  ఫీలింగ్,  మన శత్రువుల  పేర్లన్నీ  ఎక్కించి  టీచర్తో   వాళ్ళని  తిట్టించి  పైశాచిక  ఆనందం  పొందడం. 

        మా  నాన్నగారు అల్లుమినియం  టిఫిన్ బాక్స్  మీద ఉలితో  మా పేర్లు  చెక్కేరు  “జమ  లక్ష్మి”  “ఉయా దేవి” ,  దాంతో  మేమిద్దరం “జమ’, “ఉయా”  గా  ప్రసిద్ది  పొందాము.  ఇంతకీ  ఆ టిఫిన్  బాక్స్ని  మేము నాలుగు  ఏళ్ళు  వాడెం.  ఎలా  అంటారా?  ప్రతీ క్లాసు  మారగానే  అది  ఉలితో  కొట్టేసిన  మార్క్,  దాని  పక్కనే  కొత్త  క్లాసు  చెక్కడం.  భలేగా  ఉండేది.  ఆ  టిఫిన్  బాక్స్  పెట్టి   రోడ్  మీద  ఒకళ్ళనొకళ్ళం   కొట్టుకుంటూ రాడం.......  మా  చెల్లి  నేనూ  ఇప్పుడు  ఎంత  మంచి  దోస్తులమో,   కానీ   చిన్నప్పుడు  ప్రియమైన  శత్రువులం..  

     ఉమా!  నా  మీద  చాలా   సార్లు  నీకు  కోపం  వచ్చింది,  సారీనే.!  ఇంకా  ఆరేళ్లలో  కాలం లో  చా.......లా  విషయాలు  కానీ,  చాలా  పేద్ద  చాంతాడవుతుంది. అందుకని  మరి  ఇంక  రేపు  మా పదవ  తరగతి,  బాపట్ల  వగైరా.............. గురించి........ అన్నట్లు  నేనూ  మా  చెల్లీ  ఎంత  దోస్తులమో ఇప్పుడు  చూస్తారా?  చూడండీ..........

 

శ్రీరామచంద్రులు..........

     అవును  మా  ఇంట  ఇరువురు  శ్రీరామచంద్రులు  పుట్టేరు.  వాళ్ళు  పిత్రువాక్య  పరిపాలకులైనా,    మా  పాలిట  కరటక  దమనకులూ / నక్షత్రకులూ.  ఎందుకంటారా?   మరి  చదవండి.......... 

        మేము  ఏడూ, ఆరూ  తరగతులు  చదువుతున్నాం (నేనూ, మా చెల్లీ)  వివేకనగర్  వెల్ఫేర్  సెంటర్కి  ఘంటసాల,  కుట్టి  పద్మిని, రాజసులోచన , సి. స్. రావు  వస్తున్నారని  అందరూ  వెళ్ళబోతున్నారు,  మాకు  తెలిసిన  పిల్లలూ  పెద్దలూ.  ఇందులో  మాకు  నచ్చిన  వారు  ఘంటసాల,  కుట్టి  పద్మిని.

      మా  నాన్నగారిని  ఒక్కరే  అడిగితే   తిట్లన్నీ  వాళ్ళకే  చెందుతాయని......ఇద్దరికీ  చెరి  సగం  పంచుకోడానికి  వీలుగా    నేను  “నా”    మా చెల్లి  “న్న”     మళ్ళీ   నేను  “గా”  మా  చెల్లి  “రు”   ఇలా  కూడ  బలుక్కుంటూ  అడిగేము.  ఏ  కళనున్నారో  కానీ  సరే  అన్నారు.  ఎన్నింటికి  వస్తారు  వాళ్ళు  అని అడిగేరు.  రాత్రి  ఏడూ  గంటలకి  అని  చెప్పేము.   సరే  మాతో  బాటూ  మా  తమ్ముళ్ళిద్దరూ  కాపలాకి  వచ్చి  మమ్మల్ని  అరగంటలో   వెనక్కి  తెచ్చేయ్యాలి,  అదీ  ఒప్పందం......  ఎంత  ఆనందపడ్డమో  చెప్పలేము.

    ఇక  సాయంత్రం  ఆరున్నర........... బయలుదేరి   నలుగురం  నడుచుకుంటూ  వెల్ఫేర్  సెంటర్కి  వెళ్ళాం......అప్పటికే  అక్కడ  ఇసుక   వేస్తే  రాలనంత  జనం.  పాపం  బుజ్జి  గాళ్ళం  ఎలాగోలా  అక్కడ   దూరంగా   కూర్చున్నాం.  ఏడు  అయ్యింది,  రాలేదు............. ఏడున్నర  అయ్యింది  రాలేదు.  ఈ లోగా  మా సాకేతపురవాసులిద్దరూ   చేతికి   వాచీలు  లేక  పోయినా  పక్క  వాళ్ళని  టైం  అడిగి  అరగంట  అయ్యిందని  బయలుదేరమని  రక  రకాలుగా  వొత్తిడి  చేస్తున్నారు.  మేము  పక్కకి  ముఖం  తిప్పం,  వాళ్ళని  చూడం.  ఇంతలో ఎనిమిదిన్నర  అయ్యింది  వచ్చారు,  వచ్చారంటూ  అందరూ  లేచి  నుంచుని  చూస్తున్నారు.  మళ్ళీ  కూర్చోడంలో మా  కాలి  వేళ్ళు,  పాదాలూ  తొక్కి  పడేసారు.  ఏడుపు  ఆపుకుంటూ  నోర్మూసుకుని  కూర్చున్నాం.

     ఘంటసాల  గారు  “భలే మంచి రోజు”  “జరిగిన కధ పాట” పాడేరు.   ఈ  కరటక -దమనకులు  కూడా  మాతో  కలసి  పోయి  ఆనందిన్చచ్చు కదా..............  మమ్మల్ని  చంపుకు  తిని  బయలుదేర  దీసేరు... అప్పుడే  అసలు  వాళ్ళందరూ  వచ్చి  ఇదు  నిమిషాలయ్యింది.........  ఏడుపు  మొహాలతో  ఇంటికి  వచ్చేం.

      అందుకనే  అంటున్నా   మా ఇంట  సాకేత  నగర  నాధులు,  దశరధ  నందనులు,   జానకీ  రమణులు  ఇద్దరు  పుట్టేరు.  వారిని  చూస్తారా?  చూడండి మరి..........

దృశ్యం

      దృశ్యం వచ్చి శ్రవణాన్ని, పటనాన్ని (తప్పు రాయక తప్పటం లేదు, No way) పక్కకు నెట్టింది. మీరు ఏమంటారు.?

        నిజం చిన్నప్పుడు ఎంత, ఎంతెంత చదివే వాళ్ళం (క్లాసు బుక్స్ కాకుండా కాదు, క్లాసులో ఫస్ట్ లేక సెకండ్ వచ్చేదాన్నండోయ్ అపార్ధ చేసుకోకండి. పదవ క్లాసు ఊరంతటికీ ఫస్ట్, స్కూల్ లోనే కాదు)

        చిక్కడపల్లిలో చందనా ప్లేస్లో సిటీ సెంట్రల్ లైబ్రరీ ఉండేది. వేసవి సెలవలోస్తే చాలు పొద్దున్నే చద్దేన్నం (తరవాణీ అన్నం) తిని వెళ్లి మధ్యానం భోజనానికి ఇంటికి రావడం. పిల్లల సెక్షన్లో చదివిన ఆ కధల పుస్తకాలు నా బుర్రకు పదును పెట్టి, నా సృజనాత్మకతను పెంచి, నా ఊహా శక్తిని పెంచి, మంచి భాషా పరిజ్ఞానాన్ని పంచింది.

      వింత లోకంలో విమల, బొమ్మల కొలువులో బొమ్మలు ఒకదానితో ఒకటి మాట్లాడుకోడం......చందమామ, బాలమిత్ర........ ఎన్నెన్నో! మళ్ళీ చిన్నగా అయిపోడం ఎలా? ఉండండి మళ్ళీ “వింతలోకంలో విమల” చదివితే చిన్నగా అయ్యే ఉపాయం తెలుస్తుంది.

       ఇక పరేక్షలైనా సరే నేనూ మా కల్పకం నోట్ బుక్ లో పెట్టుకుని నవలలు, ముఖ్యంగా డిటెక్టివ్ నవలలు చదివే వాళ్ళం. వయస్సు 8/9. మద్రాస్ పెళ్ళయ్యాక వెళ్ళినా , డిటెక్టివ్ నవల పరిజ్ఞానం వల్ల గిండీ, పూనమల్లీ హైవే, రేస్కోర్స్ రోడ్ , కాత్య, రాజు,, యుగంధర్ వీళ్లందరూ పరిచయ మయ్యారు.

       ఇక బలిపీట్టం, శంకుతీర్ధం మొదలైన నవలలు ధారా వాహికంగా వస్తున్నప్పుడే క్యాచ్ పట్టి చదివేసాం (చిన్న వయస్సులోనే)..

        ఈ మధ్య కాలంలో నేను పెద్దగా చదవడం లేదు టివిఏ దానికి ముఖ్య కారణం . మళ్ళీ పేస్ బుక్ పుణ్యమాని లక్ష్మి వసంత, మణీ వడ్లమాని, మైథిలి అబ్బరాజు, భావరాజు పద్మిని, జ్యోతి వలబోజు, నారాయణ స్వామి గార్ల వంటి వారి వల్ల చదవడం మొదలు పెట్టా. మీ అందరికీ ధన్యవాదాలు.

     పడక్కుర్చీలో కూర్చుని చక్కటి సంగీతం చిన్నగా విన్పిస్తుండగా , పుస్తకం చదువు కుంటుండగా ఏమైనా ఫరవా లేదు...............

                          ఇప్పుడు చెప్పండి నాతో అంగీకరిస్తారా/లేదా?

తీవ్ర నిరాశ

నారాయణ గుడా  స్కూల్  నుండి  చిక్కడపల్లి  ఇంటి  దాకా  పెద్ద  బస్తాడు  పుస్తకాలు  మోసుకుంటూ  ఇంటికి  రాగానే  అమ్మేది  అమ్మేది  అని  వెతుక్కుంటుంటే  అమ్మ  చిట్టి  అత్తయ్యా వాళ్ళింటికి  వెళ్లి  బన్  చేస్తోంది  అని  తెలిసింది.

     నోరు  ఊరి  పోయింది.  దానికి  చాలా  కారణాలున్నాయి.

1)      స్వీట్  చేస్తోంది  మా  అమ్మ. 

2)      ఇంగ్లీష్  వంటకం  బన్  ఇంట్లో  చెయ్యడం  (బన్  కోసం  జ్వరం  అని,  ఎన్ని  దొంగ  వేషాలు  వేసేవాళ్ళం,  ఈ రోజు  అది సర్వ  సాధారణ  తిండి)  

3)       అందులోనూ  స్కూల్  నుండి  రాగానే  వెయ్యి  ఏనుగుల  ఆకలి,  అలసట,  అమ్మ  కోసం  వెతుకులాట.

        సరే! ఇక  వాళ్ళింటికి  పరుగెత్తుకుంటూ  వెళితే  కలిగిన  తీవ్రమైన  నిస్పృహ   ఏమిటో  తెలుసా?

రంగు, రుచీ  వాసన  దేనికీ  సరి  కాని  బన్ అక్కడ  తయారవుతోంది.

    అంతటి  నిరాశా,  నిస్పృహా,  నీరశం  ఇంకెప్పుడూ రాలేదు.

ఇప్పుడు  మీకే  ప్రశ్న అది  ఏమిటి?  నేను  ఆన్సర్  తరవాత  చెబుతా,  ఎవ్వరూ  చెప్పలేక పోతే.................

(అది  జుట్టుతో  చేసే  "ముడి  బన్"  అండి.) 

   అర్ధంయ్యిందనుక్కుంటాను  ఎందుకు  అంత  తీవ్ర  నిరాశో..........