భారత్ జెండా.......

  రిపబ్లిక్ డే, ఇండిపెండెన్స్ డే, అలాగే రెడ్ క్రాస్ వారి సహాయం కోసం చిన్ని చిన్ని జెండాలు  గుండు సూదితో షర్టుకి పెట్టుకునేలా ఉండేవి గుర్తుందా? 

స్కూల్ టీచర్స్ అవి కొనమని 10 పైసలు కానీ 25 పైసలు కానీ తేచ్చివ్వమని మన చేతికి ఇచ్చేస్తారు, మనం కొంచెం సేపు పుస్తకం లో పెట్టుకుని, తరవాత అవి షర్టుకి పెట్టుకుంటే  ఎలా ఉంటుందో ఊహించుకుని ఎంత ఆనందిన్చేమో గుర్తుందా? 

 తీరా చేసి ఇంటికెళ్ళి అమ్మా వాళ్లకి చెబితే ఏమీ మాట్లాడారు, డబ్బులివ్వరు? టీచర్కి చెప్పలేము, అమ్మా వాళ్ళని ఒప్పించలేము. స్కూల్కి వెళితే టీచర్ భయం, ఇంట్లో అమ్మ భయం. (పిల్లికి చెలగాటం ఎలక్కి ప్రాణ సంకటంలా ఉండేది) అయిన ఎలాగోలా అమ్మని ఒప్పించి (స్కూల్లో పేరు తీసేస్తారని భయ పెట్టి) మొత్తానికి సుఖాంతం.

  ఇక ఇండిపెండెన్స్డేకి స్కూల్లో  డాన్సులూ, పాటలూ అయ్యాక, రెండు లడ్డూలు ఇస్తారని ఆశతో ఎండలో మధ్యానం దాకా కూర్చుని లడ్డూ తింటూ వచ్చేవాళ్ళం.

నెమ్మదిగా పెద్దయ్యాం........ స్కూల్లో కూడా లడ్డూ స్థానాన్ని చాక్లెట్ ఆక్రమించింది. పర్యవసానం....... అబ్బా పొద్దున్నే లేచి ఎవరెళ్తారు? ఆ చాక్లెట్ ఏవో రెండూ ఇక్కడే కొనుక్కోవచ్చు అనే అలసత్వం.(నిజానికి మేము అంతక ముందు పొద్దున్నే లేచి తలంటుకుని, ఇస్త్రీ చేసిన స్కూల్ డ్రెస్ వేసుకుని వెళ్ళిన వారమే) 

    మీరేదో మాకేదో దేశభక్తి లేదనుక్కునేరు, తప్పు తప్పు, మేము అసలు సిసలైన భారతీయులం. కాకపొతే కాస్త బద్ధకం అంతే. (అన్నట్లు వెళ్దామనుకున్న స్నేహితులని కూడా ఆపేయగలిగిన ప్రబుద్దులం) మేము అసలు సిసలైన భారతీయులం...

   నమో హిందూ మాతా సుజాత నమో జగన్ మాతా.......జైహింద్ జైహింద్  జైహింద్ 

ఘల్లు ఘల్లు ఘల్లు ఘల్లు గజ్జెల సంగీతం........

      చిన్నప్పుడు........   (అమ్మో, నాయనోయ్, బాబోయ్, వామ్మో! మళ్ళీ మొదలెట్టిందిరా చిన్నప్పుడూ అంటూ  అనుక్కుంటున్నారు కదా! మనస్సులొ. ఏం చెయ్యనండి 365 x  60 పుటలున్నఈ  పుస్తకం నిండా వింతలూ, విడ్డూరాలు, అనుభవాలు, అనుభూతులే, కాబట్టి  మీకు తప్పదు వినక, చదవక, చూడక, పొగడక! ఏమంటారు)

 సరే చిన్నప్పుడు సినిమాకి రిక్షా లో వెళ్ళాం.  మా అమ్మ,నాన్నగారూ, సీట్ మీద కూర్చుంటే, మా తమ్ముళ్ళిద్దరూ  వాళ్ళ ఒళ్ళో కూర్చున్నారు, నేనూ మా చెల్లీ కింద అటూ ఇటూ కూర్చున్నాం, (అన్నట్లు పైన రిక్షా  బొమ్మ మీరు చూసి తీరాల్సిందే అంత చిన్న దానిలో మేము ఎంత చిన్నగా ఉంటే కోర్చోగలమో ఊహించండి)

  సరే ఆ రిక్షా అతను ఎప్పటికైనా తన రిక్షా లో ఒక పెద్ద వీణా విద్వాంసుడు ఎక్కబోతడా అనే ఆశతో అనుక్కుంట చక్రాలకి గజ్జెలు కట్టేడు. (బహుసా మీరు ఇలాటిది చూసే ఉంటారు, లేదా బయటకి చెప్పక పోయినా ఎక్కే ఉంటారు)

 ఆ రోజు నేనూ మా చెల్లీ   సిగ్గు, అవమానంతో సతమత మయ్యాం. ఊహించండి ఎందుకో, సరే నేనే చెబుతాను...... చిన్నప్పుడు అన్నిటికీ అవమానమే! గుడ్డ సంచీ పట్టుకుంటే అవమానం, చేతికి వాచ్ లేదని అవమానం, ఎవరైనా మనని పరికించి చూస్తే అవమానం, మనని చూసి నవ్వితే ఇక సరే సరి.

   ఇక  ఈ పరిస్థితిలో 11 ఏళ్ల  వయస్సులో నేనూ మా చెల్లీ  అలాంటి రిక్షాలో  కింద కూర్చుని, అందరిని ఆకర్షించేలా, అందరూ మనవేపు చూసేలా, గజ్జల గుర్రం లాంటి రిక్షా ఎక్కితే.....  

   వారేవాః ! నాదీ మా చెల్లిదీ అవమానం ఫేసులు చూసి తీరాల్సిందే...... పాపం వెర్రి నాగన్నలు మా తమ్ముళ్ళు సినిమాకి వెడుతున్నాం అని సంతోషమే వాళ్ళకి . మా పేరెంట్స్కి పిల్లల్ని సినిమాకి తీసుకెళ్తున్నాం అని తృప్తి.

    ప్రాక్టికల్ జీవితం మీద అవగాహన లేని ఆ రోజులే వేరు.........

గుర్తుకొచ్చింది ఇప్పుడే!

    జీవితం లోని మధుర క్షణాలను జ్ఞాపకం చేసుకుంటే, ఎంత పాజిటివ్ ఎనర్జీ వస్తుందో కదా. ప్రతీ వారి జీవితంలో కొన్ని చేదు సంఘటనలుఉండొచ్చు . ఆ పుటలను గట్టిగా అంటించేసి, మంచినే  తలచుకుంటే ఆనందంగా  జీవించగలం.

  జీవితం చిన్నది. జ్ఞాపకాలు,అభిరుచులూ, అనుభూతులూ,భావుకత, భావ ప్రకటన లేని జీవితం నిస్సారంగా, నిర్జీవంగా ఉంటుంది.అందువల్లనే  నేను నా ఆనందపు అనుభూతులని   మీతో  పంచుకోవాలని ప్రయత్నిస్తుంటాను.

అనగనగా ఒక హైదరాబాద్ లో  చిన్న పిల్లలు నలుగురు కేరం బోర్డ్ కొనిపించుకోవాలనుక్కున్నారు వాళ్ళ  నాన్నగారి చేత. కానీ వద్దని వాళ్ళమ్మ అడ్డుకొట్టింది! ఎందుకో తెలుసా? ఉన్న చిన్న మూడు గదుల్లో ఒక గదిలో వాళ్ళు నలుగురూ కేరం బోర్డ్ వేసుకుని కూర్చుని, పెద్ద పెద్ద చప్పుళ్ళతో,నవ్వులతో మొదలెట్టి చివరికి  కొట్టుకుంటూ, వాదులాడుకుంటూ  నానా భీభత్సం  సృష్టిస్తారని  భావించి వద్దన్నారు  బహుశా .

  కానీ  ఆ నలుగురూ ఉద్దండ పిండాలు , వాళ్ళ నాన్నగారు  బయటి నుండి వచ్చేసరికి ఆయన హృదయం కరిగి పోయేలా..... చక్కగా నేల మీద  కేరం బోర్డ్ బొమ్మ గీసుకుని  బాటిల్ డంకాలతో కేరం బోర్డ్  ఆడేస్తున్నారు. ఆ తండ్రి హృదయం కరిగి నీరై వెన్వెంటనే కేరం బోర్డ్ కొనుక్కోచ్చేసారు. కధ  సుఖాంతం.

     కధ  కంచికీ  మనమింటికీ!

ఇంతకీ  ఆ నలుగురులో ఏ ఒక్కరి పేరైనా చెప్పగలరా? తెలిసీ చెప్పక పొతే మళ్ళీ భేతాళుడు చేట్టేక్కేసి దిగనంటాడు  జాగ్రత్త.

చెప్పుకోండి చూద్దాం ..........

మేము  1983 లో వేసవి  సెలవలివ్వగానే ముందు తిరుపతి వెళ్లి వచ్చి, మళ్ళీ 10 రోజులాగి  ఢిల్లీ, వారణాసి  ట్రిప్కి వెళ్ళాం నలుగురం.

ఎంత బాగా సరదాగా  గడిచిందో  సమయం అంతా. వారణాసి లో  బెనారస్ హిందూ యూనివర్సిటీ చూడ్డానికి  వెళ్ళాం.

రిక్షా అయితే  నెమ్మదిగా  వెళ్తుంది కాబట్టి  హాయిగా  చూడచ్చు,అంత మంచి యూనివర్సిటీని, అనుకున్నామ్. నా ఒళ్ళో  మా  అమ్మాయి,  మా వారి  ఒళ్ళో  మా  అబ్బాయి ....

అంతా తిరగడం  అయ్యింది, రిక్షా దిగగానే  మా వారు  మా అబ్బాయితో "ఆదిత్యా!  బెనారస్ హిందూ యూనివర్సిటీ  "నల్లగా..గుండ్రంగా.. గుచ్చుకుంటూ" ఉంటుంది  తెలుసా"  అన్నారు.

ఎందుకలా అని ఉంటారబ్బా?  మీరెవరైనా  చెప్పగలరా?  చెప్పుకోండి  చూద్దాం?

చెల్లి కల్ల లాడింది

మా చెల్లి  కల్లలాడింది.........

    ఒట్టు  మా చెల్లి కల్లలాడింది, నిజమ్.... ఏమనో  తెలుసా మీకు? తన చిటికెన వేలుని కుక్క కరిచి పారిపోయిందని ......

దాని పర్యవసానం బొడ్డు  చుట్టూ పధ్నాలుగు ఇంజక్షన్లు పొడిపించారు మా అమ్మ  వాళ్ళూ.  ఇదంతా తనకి ఎనిమిది సంవత్సరాల వయస్సులొ. రోజూ ఖొరంటీ దవాఖానా కి తీసుకెళ్ళి ఇంజక్షన్ళూ. ఇప్పించడం వాళ్ళ డ్యుటీ.

ఇది ఇంతటితో  అయిపోయి ఉంటే సరి పొయ్యేదా! అలా అయితే నేను ఇప్పుడు రాయడమెందుకూ ?  అసలు విషయం వినండి మరి......

పది సంవత్సరాల  క్రితం తీరిగ్గా మా చెల్లి ఒక కొత్త విషయాన్ని  ఆవిష్కరించింది ...తన వేలు కుక్క కరవలేదనీ, నాన్నగారి కొత్త షేవింగ్ బ్లేడ్ తీసి పెన్సిల్ చెక్కు కుంటుంటే  వేలు మీదా గాటు పడిందనీ (అది కుక్క కరిచిన విధంగానే కనిపించి ఉంటుంది వాళ్లకి ) నాన్నగారు తిడతారని అబద్ధం చెప్పి తప్పించుకున్నాను తిట్లు అంది!
 కానీ పాపం పసిది, దాని వల్ల  తనకి ఇచ్చిన ఇంజక్షన్ నొప్పో?

కాగా  పోగా  దీని వల్ల  మనం తెలుసు కోవాల్సిన నీతి ఏమంటే......   అలా  కల్లలాడకూడదు!

అవునా/కాదా?